‘Hilangnya’ selera 10,000 calon SPM. Ke mana mereka?
Keciciran pembelajaran di peringkat yang terlalu awal, di mana pelajar kehilangan motivasi kerana mereka berasa tertinggal dalam pembelajaran daripada peringkat awal, terutamanya di Tingkatan 1 hingga 3.
DI sebalik gagal untuk menghadirkan diri, lebih 10,000 pelajar atau calon peperiksaan Sijil Pelajaran Malaysia (SPM) tahun lalu jelas menunjukkan terdapat keperluan mendesak untuk kerajaan mengkaji menyediakan laluan pendidikan yang dapat menarik minat anak-anak ini dalam mengharungi dunia pendidikan.
Isu utama yang ditekankan adalah keciciran pembelajaran di peringkat yang terlalu awal, di mana pelajar kehilangan motivasi kerana mereka berasa tertinggal dalam pembelajaran daripada peringkat awal, terutamanya di Tingkatan 1 hingga 3.
Akibatnya, ramai yang memilih untuk tidak hadir peperiksaan SPM. Antara faktor utama yang dapat dikesan yang menyebabkan ketidakhadiran pelajar SPM adalah masalah disiplin di sekolah. Banyak pelajar yang tidak hadir peperiksaan SPM sebenarnya telah mengalami masalah seperti sering ponteng sekolah atau mempunyai isu disiplin yang menghalang mereka daripada meneruskan pembelajaran.
Masalah ponteng sekolah dan masalah disiplin tidak boleh dilihat sebagai masalah akhir tetapi harus dilihat sebagai tanda-tanda kepada masalah utama yang mungkin akan membawa kepada suasana belajar yang semakin kurang menarik atau pengurusan masa di rumah yang tidak terancang yang lebih banyak kepada bermain gajet.
Kebanyakan pelajar yang kurang berminat dengan persekolahan bukanlah berpunca daripada masalah kewangan tetapi mereka tidak mempunyai trajektori kerjaya yang jelas yang ingin mereka ikuti. Ini menjadikan mereka tidak dapat melihat keperluan sebenar mereka untuk ke sekolah, seterusnya menjadikan mereka tidak berasa ilmu itu berbaloi untuk mereka.
Anak-anak sekolah kini kelihatan enggan untuk meneroka dunia, belajar hanya dalam kepompong mereka dan tidak berminat meneroka serta mencari pengembaraan baharu yang tiada kaitan dengan mereka. Jika dibiarkan kepada peranti mereka sendiri, secara literalnya mereka akan menikmati cahaya telefon mereka selama berjam-jam.
Anak-anak yang dilahirkan pada zaman digital telah menyaksikan perkataan bercetak berubah menjadi bentuk elektronik. Ironinya, hari ini dokumen elektronik dianggap menyumbang lebih banyak mata wang dan lebih tepat berbanding halaman bercetak. Buku kini dilihat perlu memberi laluan kepada video YouTube.
Perkataan bertulis digantikan dengan ikon dan imej. Pendidikan yang menarik sedang beralih daripada bilik darjah berstruktur kepada cara kolaboratif, daripada buku teks kepada tablet dan daripada laporan kepada maklumat grafik serta persembahan video. Perkataan dalam era global ini secara beransur-ansur digantikan dengan simbol atau ikon universal.
Walaupun sekolah menstruktur pembelajaran mengikut mata pelajaran, kanak-kanak sekolah menjalani kehidupan dalam dunia hiperpautan. Bagi orang asli digital ini, ia bukan subjek tetapi gaya hidup. Guru menyampaikan pelajaran formal, namun untuk menarik perhatian pelajar, mereka memerlukan pengalaman dan penyertaan.
Pelajar hari ini ialah generasi yang mempunyai banyak sumber maklumat. Oleh itu, kumpulan ini menuntut gaya komunikasi yang melibatkan pelbagai saluran pembelajaran. Walaupun pendekatan pengajaran kapur dan cakap adalah satu-satunya gaya yang ditawarkan pada generasi terdahulu, pendekatan berstruktur untuk komunikasi bilik darjah ini jauh kurang menarik untuk pelajar pasca-struktur yang celik teknologi, multimedia dan pascastruktur masa kini.
Walaupun ramai yang merungut tentang jangka masa perhatian yang singkat pada anak-anak hari ini, ini terutamanya dipamerkan dalam konteks kaedah pengajaran lama yang sebahagian besarnya melibatkan model komunikasi pasif. Adalah sangat baik jika pihak berwajib dapat melihat bahawa sekolah dan bilik darjah perlu bertindak balas dengan berkesan terhadap perubahan gaya pembelajaran ini melalui pelaksanaan sumber pembelajaran.
Sistem pendidikan negara perlu beralih daripada ‘guru’ kepada ‘fasilitator’, mengurus lebih banyak kerja berkumpulan, menyediakan kajian kes dunia sebenar, pendidikan luar dan pengajaran melalui pembelajaran berasaskan aktiviti. Inisiatif ini memerlukan kerjasama erat daripada semua pemegang taruh.
Penghargaan kepada sekolah-sekolah perlu diberikan apabila mereka dapat melibatkan diri dengan perubahan keperluan pelajar sambil mengekalkan kecemerlangan pendidikan. Yang berkata, masih banyak lagi perubahan yang perlu dilakukan; ini merupakan permulaan, jika tidak sekarang, bila lagi?
Menurut tinjauan tentang pendapat ibu bapa tentang pendidikan, lebih 90 peratus ingin melihat sekolah bekerja lebih keras dalam melibatkan diri dengan pelajar dan menjadikan pembelajaran menarik, tetapi pihak ibu bapa juga perlu memberikan kerjasama.
Para ibu bapa juga memainkan peranan besar dalam perubahan sistem persekolahan. Mereka mestilah faham beberapa perkara; walaupun kita memasuki pertengahan era digital, minat dan kaedah menarik perhatian untuk anak-anak belajar masih memerlukan pertimbangan kemanusiaan.
Hubungan ibu bapa dan sekolah mempunyai peranan besar dalam membangunkan watak, nilai dan kemahiran sosialisasi kanak-kanak.
—
Ini adalah pandangan peribadi penulis dan tidak semestinya mencerminkan pandangan rasmi MALAYA NEWSROOM.
